روز مشترک میان همه ی دین های جهان

منشور استوانه ای گلی منسوب به کوروش نخستین اعلامیه ای است که در آن از حقوق انسان به دفاع برخاسته است. روز جهانی کوروش می تواند انگیزه ی گردهم آمدن آمریکایی ها با ایرانیان باشد. بدون کوروش به احتمال زیاد کتاب مقدس (عهد عتیق و عهد جدید) هم وجود نمی داشت. اشعیا، از پیامبران عهد عتیق او را مسیح یا ناجی می نامد که در عبری به معنی تدهین شده است، برگزیده خدا برای رستگاری آدمی.

کوروش بزرگ روز ۲۹ اکتبر ۵۳۹ پیش از میلاد سوار بر اسب خود وارد بابل (۷۵ کیلومتری جنوب بغداد امروز) شد. منابع کهن بر این نکته تاکید دارند که مردم شاخه ها و برگ های خرما را زیر پای وی فرش کردند. در میان کسانی که شاهد ورود پیروزمندانه او به بابل بودند کسانی بودند که در دوران کشورگشایی زمامداران بابل از اقصی نقاط خاورمیانه به اسارت گرفته شده بودند و به بابل منتقل شده بودند.

در میان آنان به ویژه یهودیان بودند که به چشم خود انهدام کشور خود و پرستشگاه اورشلیم را دیده بودند. یکی از مزامیر داود پیامبر می گوید:

نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم و گریه کردیم. چون صهیون را به یاد آوردیم. (کتاب مقدس عهد عتیق)

کوروش به این تبعیدیان اجازه داد که به سرزمین خود باز گردند و خانه و سرزمین خود را از نو بنا کنند و آزادانه به عبادت بپردازند.

برگرفته از مقاله روز کورش بزرگ، روز مشترک میان همه دین های جهان

از: دکتر کریستین . م. سوئنسون / نویسنده، تاریخدان و استاد دانشگاه ویرجینیا